ای طایفه پا کوبید چون حاضر آن

ای طایفه پا کوبید چون حاضر آن جویید باشد که سعادت پا در پای شما کوبد این عشق چو بارانست ما برگ و گیا ای جان باشد که دمی باران بر برگ و گیا کوبد پا کوفت خلیل الله در آتش نمرودی تا حلق ذبیح الله بر تیغ بلا کوبد پا کوفته روح الله در بحر چو مرغابی با طایر معراجی تا فوق هوا کوبد خاموش کن و بی لب خوش طال بقا می زن می ترس که چشم بد بر طال بقا کوبد 625 گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد گیرم که بپوشد رو بو را چه دوا دارد گر نیز بپوشد رو ور نیز ببرد بو از خنبش روحانی صد گونه گوا دارد آن مه چو گریزانه آید سپس خانه لیکن دل دیوانه صد گونه دغا دارد غم گر چه بود دشمن گوید سر او با من با مرغ دلم گوید کو دام کجا دارد 626 هر کآتش من دارد او خرقه ز من دارد زخمی چو حسینستش جامی چو حسن دارد نفس ار چه که زاهد شد او راست نخواهد شد ور راستیی خواهی آن سرو چمن دارد جانیست تو را ساده نقش تو از آن زاده در ساده جان بنگر کان ساده چه تن دارد آیینه جان را بین هم ساده و هم نقشین هر دم بت نو سازد گویی که شمن دارد گه جانب دل باشد گه در غم گل باشد ماننده آن مردی کز حرص دو زن دارد کی شاد شود آن شه کز جان نبود آگه کی ناز کند مرده کز شعر کفن دارد می خاید چون اشتر یعنی که دهانم پر خاییدن بی لقمه تصدیق ذقن دارد مردانه تو مجنون شو و اندر لگن خون شو گه ماده و گه نر نی کان شیوه زغن دارد چون موسی رخ زردش توبه مکن از دردش تا یار نعم گوید کر گفتن لن دارد چون مست نعم گشتی بی غصه و غم گشتی پس مست کجا داند کاین چرخ سخن دارد گر چشمه بود دلکش دارد دهنت را خوش لیکن همه گوهرها دریای عدن دارد 627 عاشق به سوی عاشق زنجیر همی درد دیوانه همی گردد تدبیر همی درد تقصیر کجا گنجد در گرم روی عاشق کز آتش عشق او تقصیر همی درد تا حال جوان چه بود کان آتش بی علت دراعه تقوا را بر پیر همی درد صد پرده در پرده گر باشد در چشمی ابروی کمان شکلش از تیر همی درد مرغ دل هر عاشق کز بیضه برون آید از چنگل تعجیلش تاخیر همی درد این عالم چون قیرست پای همه بگرفته چون آتش عشق آید این قیر همی درد شمس الحق تبریزی هم خسرو و هم میرست پیراهن هر صبری زان میر همی درد 628 ای دوست شکر بهتر یا آنک شکر سازد خوبی قمر بهتر یا آنک قمر سازد ای باغ توی خوشتر یا گلشن گل در تو یا آنک برآرد گل صد نرگس تر سازد ای عقل تو به باشی در دانش و در بینش یا آنک به هر لحظه صد عقل و نظر سازد ای عشق اگر چه تو آشفته و پرتابی چیزیست که از آتش بر عشق کمر سازد بیخود شده آنم سرگشته و حیرانم گاهیم بسوزد پر گاهی سر و پر سازد دریای دل از لطفش پرخسرو و پرشیرین وز قطره اندیشه صد گونه گهر سازد آن جمله گهرها را اندرشکند در عشق وان عشق عجایب را هم چیز دگر سازد شمس الحق تبریزی چون شمس دل ما را در فعل کند تیغی در ذات سپر سازد 629
عشق من و مریم...